Op 31 juli vloog Alies, onze allereerste vrijwilliger, richting een zonovergoten Malawi. Deze 49 jarige obstetrie verpleegkundige uit Lisse ging eindelijk een langgekoesterde droom waar maken, werken als verpleegkundige in een Afrikaans ziekenhuis! Nooit eerder ging ze alleen op stap en nooit eerder was ze in Afrika geweest. Wij waren zo trots op haar!
Met een grote bos blonde krullen en roze lippenstift stapte ze na een intense tijd van voorbereiding en voorpret op 1 augustus met gezonde spanning het vliegtuig uit in Blantyre! Er volgde een periode van 3 weken waarin ze door een wervelwind van verschillende emoties en avonturen ging, veel leerde over de wereld en bovenal zichzelf. Als Stichting hadden wij ons geen betere eerste vrijwilliger kunnen wensen, want Alies heeft behalve veel kunde en kennis een waanzinnige frisse wind door Muona geblazen met haar persoonlijkheid en humor! En een prachtig bedrag op weten te halen waar wij als Stichting veel mooie dingen van kunnen doen.
Al haar heerlijke verhalen en vele foto’s zijn terug te zien en te lezen op Polarsteps ( Alies Haasnoot), maar speciaal voor deze website heeft ze nog een samenvatting geschreven. Lees je mee?
Ja, dat was de vraag van Passion 4 People: “Zou je een samenvatting willen schrijven over je reis naar Malawi?”
Ik heb tijdens mijn reis iedere dag een Polarstep geschreven over die dag, wat er gebeurde, wat ik mee maakte, maar vooral wat voor impact dat had op mij als persoon.
Als mensen thuis aan mij vragen, he Aal hoe was het in Afrika, heb je genoten? Kan ik niet volmondig zeggen dat ik heb genoten. Nee, ik heb niet genoten in Afrika, maar heb wel zeer veel prachtige indrukken opgedaan, gesprekken gevoerd, mooie mensen ontmoet, ben mezelf tegengekomen en heb een serieus kijkje kunnen nemen in een leven in Afrika. De arme landen, de arme mensen, een ontwikkelingsgebied.
Deze termen komen vooral uit mijn lagere schoolperiode, waar we altijd bezig waren met Afrika: Bidden voor Afrika, geld op halen voor Afrika, spreekbeurten houden over Afrika enzovoort enzovoort. Daar kwam dus ook mijn fascinatie voor Afrika vandaan.
“En nu kan ik zeggen….. Ik ben in Afrika geweest!”
Ik had 3 doelen: mezelf tegenkomen, Afrika zien met zijn natuur en cultuur en de gezondheidszorg meemaken van Afrika. Ik heb alle 3 de doelen kunnen behalen!
Omdat ik de heenreis alleen aflegde en de eerste week alleen in Muona verbleef, ben ik mezelf enorm tegengekomen. Voorafgaande aan de reis ben ik erg gewaarschuwd, al dan niet gewenst, voor Afrika en haar inwoners. Aal geen lippenstift, geen oorbellen, pas op voor dit, pas op voor dat. Hierdoor was ik zo ontzettend op mijn hoede, dat ik eigenlijk overal bang voor was. Voor het huisje, voor beesten, voor insecten, voor de buren, voor de dorpelingen, voor mezelf. Ik had geen vertrouwen meer. Dat was zo naar en tel daar mijn gevoel voor heimwee en het ontbreken van stroom en water bij op. Mijn leven en mind waren even een grote chaos. Nou een lekker begin zo in Afrika! Een voordeel: dieper kon ik niet zinken. 😉
Hoe lief iedereen om mij heen ook was, het maakte de eerste dagen niets uit. Het liefst ging ik naar huis…..
Ik had in die tijd veel contact met Cecile van P4P en dat hielp. Ze zei mij een belangrijk ding: Alies, Afrikanen zijn net mensen, dus lachen en zwaaien. Die had ik vastgezet in m’n hoofd.
Als ik de deur uit stapte en mensen zag ging ik lachen en zwaaien en warempel, dat viel reuze mee. Ik werd niet aangevallen, beroofd of erger. Na een paar dagen ontdooide ik en werd ik langzaam mezelf weer, de nieuwsgierige, goedlachse, kletsgraage, foute grappen makende Alies. Dat voelde veel beter! Hierdoor was ik in staat om m’n omgeving in me op te nemen en hiervan te leren.
Doordat ik van Blantyre naar Muona ben gereisd met een Ambulance (niet zo’n mooie gele als in Nederland, maar toch, het was een ambulance) en Sheila mijn gids was en veel vertelde over wat we onderweg zagen kreeg ik al een aardige indruk van Afrika. Ik kon immers alle vragen stellen die ik had! Waar ik eerst dacht: oh dit heeft wel iets weg van Egypte of Tunesië, (tenslotte ook Afrika) werd dat al snel heel anders. En alles wat je ziet op tv over dit immense land is waar: hobbelige zandwegen met overal Afrikanen die op weg zijn naar iets of iemand. Meestal de markt om zaken te doen, de rivier om te was te doen of zichzelf te wassen, een stukje grond om te bewerken of te oogsten. Veelal zag je in de rugzak een baby zitten of een peuter liep hand in hand mee, al dan niet op blote voeten. De veelkleurige Afrikaanse doeken waar alles mee kon: een rok van maken of een jurk, tomaten in vervoeren, baby’s in verpakken, baby’s in dragen, boodschappen mee doen etc. etc. verzin het maar. Vooral ’s morgens vroeg, als er een vrouw met kind op de rug en plastic emmer op haar hoofd in haar veel kleurige rok, slipper en een kaarsrechte rug voorbij kwam lopen. Deze aanblik zal ik nooit vergeten. Het had iets vredigs en rustgevends. Zo heel anders als hier in Nederland, waar iedereen voorbijvliegt en rent.
Mijn laatste doel was het ontdekken van de gezondheidszorg in Afrika. Meer tegenstellingen met mijn eigen ziekenhuizen in Nederland kon je niet vinden dan daar. Basaal stonden ze voor hetzelfde doel: hulp bieden aan zieke mensen, echter de manier waarop, waarin en waarmee, was zo anders dan in ons land. Er waren veel minder middelen om te handelen in acute situaties, de omgeving en de omgang met de patiënten was zo anders dan dat ik gewend ben. Ik heb in mijn Polarsteps veel beschreven over de gezondheidszorg van Muona, zoals ik het gezien en ervaren heb. Als ik langer was gebleven, had ik wellicht nog les willen geven op de Nursery school daar of mogelijk meer mee werken.
Mijn conclusie: het is de moeite meer dan waard geweest om deze reis te maken. Een herinnering die me altijd zal bij blijven, kennismakingen die ik koester en mogelijk uitbouw tot een samenwerking op afstand.
En ja, waar ik eerst dacht: Nooit meer, denk ik nu: ik ga deze reis zeker nog eens maken. Maar nooit meer alleen! Haha!
Grote dank van mij gaat uit naar Passion for people die op afstand me op de voet volgde, supportte en coachte. Dat voelde goed en gaf me zelfvertrouwen!
Liefs Alies.
